Alsof de tijd er had stilgestaan

Het is nacht. Het terrein ligt er verlaten bij. Uit hoeken en gaten rukt het donker op. Shhht… wie loopt daar?

Op de afgesproken tijd van het interview tref ik alleen Henry Holmes. Ook na een tijdje wachten: geen Ginevra Melazzi. Henry stuurt haar een berichtje en ze blijkt ziek. We zetten het gesprek met zijn tweeën voort. Achteraf misschien wel goed: uit Ginevra komt een onafgebroken stroom woorden, terwijl Henry eerder wat gesloten is. Hij lardeert zijn zinnen met nuances. Zijn eerste indruk van het Marineterrein was een plek die je niet echt verwelkomde, maar eerder wegduwde. ‘Het tegenovergestelde van het levendige en volle Amsterdam. Het was er stil en koud, alsof de tijd er had stilgestaan. Lichte en donkere vlekken wisselden elkaar af. We voelden er ons niet echt op ons gemak. Die ervaring wilden we proberen te vangen.’ Al snel kwam het idee op om een thrillerachtige film te maken, vertelt hij. Waarin het contrast tussen het stille eiland in een drukke stad, met de treinen, de boten en auto’s die er langs denderen en razen, beleefd wordt vanuit één standpunt: een karakter waarmee de kijker zich kan verbinden.
Hij was al gewend om met camera’s om te gaan, maar zo langdurig door een frame naar een gebied kijken en ontdekken hoe je een verhaal kunt samenstellen, was toch weer nieuw. Ook als ontwerper is het belangrijk om dat wat jij ziet over te brengen op anderen. Dit keer ging het niet zozeer om de fysieke ruimte, maar over de zintuigen. Over gevoel en sfeer, licht en donker. Uiteindelijk speelde hij en Ginevra een belangrijke rol bij het editen: ‘Ik had een laptop met de juiste software. Zij had waanzinnige ideeën voor het filmen van meer abstracte beelden en verzorgde samen met iemand anders het geluid.’

Een deur valt dicht… wat is er aan het einde van deze donkere gang? Waar ben ik?

Een week later koopt Ginevra een fles water en vraagt twee bekertjes, een voor mij en een voor haar. We spreken elkaar op een tussenverdieping van Het Muziekgebouw aan het IJ. Achter ons ligt het Centraal Station met zijn nieuwe hal, daar varen de pontjes naar Noord, met het Eye Filmmuseum en de voormalige Shelltoren, verderop liggen de nieuwbouwblokken van IJdok en Westerdok – ertussenin het weidse, glinsterende water van het IJ.
Dat het Marineterrein deels een afgesloten gebied is, waar – zo had ze gehoord – de burgerlijke rechtspraak niet geldt, had vooral indruk op haar gemaakt. Wanneer iemand het hek over zou klimmen, zou deze misschien wel neergeschoten worden. Die kennis maakte dat ze het terrein als afwerend hadden ervaren. Het idee om een horrorfilm te maken, kwam hieruit voort. ‘Eigenlijk haat ik horrorfilms, maar door de manier waarop het idee ontstond, vond ik het opeens een supergoed idee!’ Iemand uit de groep, Martijn Beemsterboer, is fan van horrorfilms en weet er alles van.’ Het besluit om een horrorfilm te maken, had richting en vaart gegeven aan het maakproces. ‘Op een gegeven moment waren we helemaal niet meer bezig met de prijs die we konden winnen, maar vooral met hoe we met onze film mensen angst konden aanjagen.’
Ze namen de meeste geluiden in hun film zelf op, vertelt Ginevra: ‘Ik heb een tijdje een radioprogramma gemaakt, dus ik heb opnameapparatuur en weet hoe je ergens geluid onder kunt zetten.’

Buiten waakt de stad, de mensen slapen, een trein rijdt voorbij…

Het is overduidelijk dat Ginevra genoten heeft van de Winter School. Ze geeft toe dat als ze er een studie naast kon doen, ze naar de filmacademie zou gaan. ‘Voor mij is de impact die een beeld kan hebben enorm belangrijk. Ik probeer dat ook te gebruiken bij mijn werk als stedenbouwer. Daar heb je alleen veel minder vrijheid, omdat je een ontwerp moet verkopen.’ Rem Koolhaas begon ooit als filmmaker en werd later architect, laat ze zich ontvallen, misschien bewandelt zij wel de omgekeerde weg. Henry heeft eigenlijk altijd architect willen worden, hij herinnert zich niet anders.

Ginevra Indiana Melazzi en Henry Holmes maakten deel uit van een groep studenten van de Academie van Bouwkunst Amsterdam, samen met Adan Çardak, Daniël Ankoné, Magdalena Stańczak, Annely van der Berg, Manon den Duijn, Martijn Beemsterboer, Simon Verbeeck en Emma Morillon. Begeleider van de groep was Abdessamed Azarfane.

De films die de studenten maakten tijdens de Winter School 2017 zijn te bekijken op Vimeo.

Dit interview is onderdeel van een serie van vijf die ik schreef voor ME. Seeing is a Creative Act, een publicatie over de Winter School die fotograaf Jeroen Musch als artist in residence bij de Academie van Bouwkunst Amsterdam organiseerde.

Bekijk en lees hier de publicatie ME. Seeing is a Creative Act op ISSUU.