Van het AZC naar de Bloklandstraat

Twee maanden, vier maanden, een jaar en vier maanden, gedurende het gesprek met Saad Eddin Salila (22 jaar, bijna 23) gaat het regelmatig over tijd. Hij was zeventien toen de burgerrevolutie begon, hij woonde in Aleppo en liep mee in demonstraties. Twee jaar later was het oorlog. Hij studeerde Engelse literatuur en werkte voor een hulporganisatie. Een jaar voor zijn afstuderen besloot zijn moeder dat hij moest vluchten, na zijn afstuderen zou hij namelijk het leger in moeten. Het vluchtelingzijn zit in de familie, vertelt hij, zijn vader is Palestijn, zijn opa vluchtte uit Palestina naar Syrië.
Saad is nu een jaar en vier maanden in Nederland. Hij is opgelucht: twee maanden geleden kwamen zijn vader, moeder en drie jongere broers aan in Turkije, ook zij zijn nu veilig. Zelf woont Saad sinds vier maanden op een zolderkamer in een pand van Stad in de Maak. Dat was ook een stap vooruit, weg uit het AZC waar bewoners weinig privacy hebben. Nu woont hij samen met studenten van de Willem de Kooning Academie, leeftijdgenoten waar hij het goed mee kan vinden, in de Bloklandstraat. Hij werkt hard aan zijn toekomst, hij leert Nederlands en wil graag beginnen met een studie psychologie. Hij heeft al uitgevonden dat dit aan de Erasmus Universiteit in het Engels kan. Het is zijn droom om terug te gaan naar Syrië en daar met getraumatiseerde kinderen te werken.
Dit is het derde interview dat Saad geeft sinds hij in Nederland is, eerder sprak hij met journalisten van het AD en een Tilburgse krant. Omdat hij goed Engels spreekt wierp hij zich in het AZC vaak op als woordvoerder. Hij benadrukt een paar keer dat hij het belangrijk vindt om als vluchteling zijn verhaal te doen: ik kwam niet naar Nederland voor een beter leven, ik kwam om te leven. Hij laat een foto zien van hemzelf en twee jeugdvrienden, de een zit in Berlijn, de ander is dood. Een dag nadat zijn ouders in Antep in Turkije aankwamen kreeg Saad in Rotterdam een baantje bij de Turkse banketbakker Antep. Soms zit het leven dan toch weer mee en vallen dingen onverwacht mooi samen.

Interview met een bewoner van Stad in de Maak, verschenen in de Stoker, nr 3, pagina 5.