
Schimmen
‘Ieuw, dat lijkt me niks’, is meestal de reactie als ik, aarzelend en zoekend naar woorden, mijn ervaringen met het werk van kunstenaar Tino Seghal beschrijf. Ja, je moet je eraan over durven geven en nee, ook voor mij is dat niet vanzelfsprekend. Maar zijn werk weet me telkens weer mee te voeren. Dus betreed ik, gelokt door ritmisch gezang, voorzichtig een volkomen duistere ruimte in Kassel. Haast terloops raakt een hand de mijne en wenkt me verder het donker in. Nee, niet eng. Nou ja, een beetje… Het voelt kwetsbaar en intiem als iemand vlak naast je staat te zingen, terwijl jij stil luistert. Tegelijk is de melodie opzwepend, de muziek overal. Langzaam wennen mijn ogen aan het donker en ontwaar ik een gemeenschap van schimmen – bezoekers en performers door elkaar. Het voelt goed hier, ik blijf nog even.
Een beetje teleurgesteld ben ik wel, verwende kunstbezoeker, als ik lees dat het werk Kiss van Seghal net in de periode dat ik het Stedelijk Museum Amsterdam bezoek wordt hernomen. Die performance heb ik al gezien. In een afgebladderde danszaal met verweerde spiegelwanden aan de Auguststrasse in Berlijn, liefkoosden een jongen en meisje elkaar in een eeuwig durende omhelzing. Tegen zo’n romantische setting kan het opgepoetste Stedelijk nooit op. Maar weer heeft Seghal me te pakken. En weer moeten mijn ogen wennen aan het donker. ‘Kiss (clean version), Tino Seghal 2006′, klinkt de stem van het meisje. Tussen de neiging om te vluchten en het verlangen om te blijven, kruipt zacht kriebelend geluk.